ruimte voor bronwerk

alles is relatie

31/8/2025

Wat als we onszelf niet zien als losse individuen, maar als knooppunten in een web van relaties?

Alles wat we doen én wat we laten heeft invloed.
Op onszelf, op de mensen om ons heen en op de aarde waarop we leven. Soms lijkt het klein: een woord, een stilte, een keuze. Maar elke beweging laat het hele systeem meeklinken.

Systemen zijn veerkrachtig. Ze zoeken voortdurend naar balans. Daarom kan een beslissing die vandaag goed voelt, morgen anders aanvoelen. Dat is niet fout, het is hoe leven zich ontvouwt: voortdurend lerend, bijsturend, balancerend.

Leven en werken in een systeem vraagt vertrouwen.
Vertrouwen in jezelf, in je omgeving en in de grotere samenhang waarvan je deel bent. Soms voel je je groots, alsof je echt verschil maakt. Soms juist klein, een kruimel, een radertje in een immens geheel. Beide waarheden bestaan naast elkaar en beide zijn waar.

Wat ik steeds vaker ontdek: ik hoeft het niet allemaal alleen te dragen. Het systeem draagt mee, zodra ik mijn eigen plek inneem en ga staan voor mijn IK BEN.
Vanuit die plek en vanuit mijn eigen bron, ontstaan keuzes die niet alleen mij dienen, maar ook de relaties om mij heen versterken.

Voor mij betekent dit dat ik steeds bewuster ervaar dat ik met alles om mij heen in relatie sta. Hoe meer ik mijn plek durf in te nemen, hoe meer ik kan vertrouwen dat alles stroomt zoals het bedoeld is.

En in dat vertrouwen ervaar ik de kracht en de steun van het geheel alsof ik thuiskom. Thuiskomen in mezelf, en daarmee, meer en meer, in het leven.

ruimte voor bronwerk
Michiel

0 Opmerkingen

na de vakantie weer landen

22/8/2025

0 Opmerkingen

Na de vakantie weer landen

Misschien herken je het: na een periode van rust, ruimte en afstand voelt het lastig om weer te landen in het oude ritme van werk en leven.

Juist omdat je met een frisse blik opnieuw ervaart:
+ In welke wereld begeef ik me?
+ Wat doe ik, en voor wie?
+ Waar schuurt het met wie ik diep van binnen ben?

Vakantie opent vaak een ander bewustzijn:
Ik herinner me dat ik meer ben dan mijn functie, mijn agenda of mijn rol.
Ik ervaar de ruimte om gewoon te zijn, aanwezig, verbonden, zorgend voor mijzelf.
En ik voel: dit is de staat van zijn die ik eigenlijk elke dag zou willen leven.

Systemisch gezien vraagt dit om moed.
De moed om patronen en bindingen, die mij weghouden van mijn plek, aan te kijken en te doorzien/doorleven
De moed om “nee” te zeggen waar het niet klopt, en “ja” waar mijn levensstroom mij roept.

Dan ontstaat er iets nieuws:
* Ik neem mijn plek in, zonder iets te hoeven bewijzen
* Ik sta steviger, en kan zorgdragen voor mijzelf én anderen
* Ik stap in een veld van vertrouwen, voorbij de drang tot controle

Dat voelt spannend. Maar zodra ik mij overgeef aan mijn eigen stroom, valt er een last van mijn schouders.
Niet omdat er geen angsten meer zijn, maar omdat ik ze kan dragen vanuit een andere plek: mijn binnenste.

Misschien is dit wel mijn grootste les dit leven:
durven vertrouwen op mijn eigen levensstroom*

Michiel
ruimte voor bronwerk

0 Opmerkingen

Een zware last op mijn schouders

12/8/2025

0 Opmerkingen

Een zware last op mijn schouders

Er zijn momenten waarop ik voel dat ik iets draag dat niet van mij is.
Een last die ouder is dan mijn eigen leven.
Iets dat zijn wortels heeft in mijn familiesysteem, bij mijn ouders, grootouders,
misschien nog verder terug.

In systemisch werk noemen we dit onbewuste loyaliteit:
het neigen om lasten, emoties of verantwoordelijkheden van eerdere generaties te dragen,
uit liefde en verbondenheid.
Zonder dat iemand het vraagt.
Zonder dat we ons er altijd van bewust zijn.

Ik merk dat ik in een overgang zit.
Tussen trouw blijven aan het oude, vertrouwde patroon
en mijn eigen plek innemen in het hier en nu.

Het voelt soms als een spagaat:
Aan de ene kant de diepe band met mijn familie en het verlangen
om erbij te horen.
Aan de andere kant mijn verlangen naar vrijheid, speelsheid, creatie.

Systemisch gezien kan ik pas echt mijn eigen leven leiden als ik buig
voor wat er was,
erken wat bij hen hoort en teruggeef wat niet van mij is.
Niet om afstand te nemen, maar om de juiste ordening te herstellen.
Want wanneer ik blijf dragen wat niet van mij is, kan ik mijn eigen kracht niet ten volle leven.
Het bindt mijn energie aan het verleden, terwijl mijn toekomst wacht
om vorm te krijgen.

Loslaten betekent niet vergeten.
Het betekent dat ik mijn plek inneem, als kind van mijn ouders,
als deel van een groter geheel en van daaruit mijn eigen weg ga.

Dan kan er iets nieuws ontstaan:
* Mijn binnenwereld als bron
* Creatie vanuit eigen energie
* Liefhebben zonder te dragen wat niet van mij is

En misschien is dát de essentie van vrijheid:
met alles wat er was in liefde verbonden blijven
en toch volledig je eigen leven leven.

Herken jij dat gevoel dat je iets draagt wat niet van jou is?
Wat helpt jou om los te laten en toch verbonden te blijven?

Michiel
ruimte voor bronwerk

0 Opmerkingen

Wat als de vorm mij niet meer past?

6/8/2025

0 Opmerkingen

Wat als de vorm mij niet meer past?
Soms blijf je iets dragen omdat het ooit paste.
Omdat het je ooit raakte, wakker maakte, of zelfs redding bood.
Een initiatief. Een samenwerking. Een idee. Een structuur.
Een jas, een rol, een titel.

Maar dan begint het te knellen.
Niet omdat het fout is. Of mislukt.
Maar omdat jíj verandert.
Groeit.
Dieper indaalt in je wezen.

En op een ochtend merk je: deze vorm voedt niet meer.
Niet écht.
Niet jou.

De laatste jaren heb ik de moed geoefend om dit te erkennen.
Niet omdat het gemakkelijk is, maar omdat het waar is.

Er zijn vormen waar nog steeds waarde in zit. Potentie zelfs.
Maar niet meer voor mij.
Niet meer vruchtbaar in mijn bedding.
Niet meer in lijn met het stille weten van mijn Ik Ben.

En dus kies ik er dan (steeds vaker) voor om los te laten.
Niet met spijt. Maar met eerbied.

Ik keer naar binnen.
Vraag mij af: wat klopt wél? Wat wil er nu via mij geboren worden?
Wat past bij de levensstroom waar ik nu in sta?
Dat vraagt stilte. Vertraging. Eerlijkheid.
En een diep vertrouwen dat iets anders zich zal tonen.

Een nieuwe vorm die weer stroomt, klopt, ademt.
Waarin ik kan bloeien, geven en ontvangen.

Misschien herken je dit.
Dat iets wat je ooit liefhad, nu afscheid vraagt.
Dat de vorm die ooit dienend was, nu vraagt om afronding.
Niet omdat het faalde. Maar omdat jij verder bent gegaan.

Durf jij los te laten wat je niet meer voedt?
Durf je te kiezen voor wat je écht bent?

We horen graag jouw verhaal.
Of je stilte.
In zachtheid,

Michiel
ruimte voor bronwerk

0 Opmerkingen

alles is relatie

na de vakantie weer landen

Een zware last op mijn schouders

Wat als de vorm mij niet meer past?

Author